Categorie: blogs

Love, Simon

Film

De film is uit, het boek al eerder.
Echt rijk-Amerikaans: 17 jarigen die in grote auto’s rijden
en voor schooltijd nog even bij Starbucks langs gaan voor koffie.
Toch is de situatie herkenbaar: homo zijn en dat verbergen.
Je bent normaal, je leeft normaal, je doet normaal,
net zoals iedereen, behalve… je bent gay.
Op je dertiende weet je het zelf, maar je zwijgt er over.
Niemand mag het weten.
Hoe lang houd je dat vol?
Hoe lang wíl je dat volhouden?
Via Youtube kun je iets van de sfeer proeven…

https://www.youtube.com/watch?v=JPBe9CQfxpQ

https://www.youtube.com/watch?v=NWYcWJ75NH8

Verboden

Ook even wat van de commentaren lezen…
Er zijn landen waar de film verboden is,
waar je geen homo mag zijn,
waar je in de gevangenis terecht komt, of nog erger.
Moeilijk en verdrietig als je gay-geboren in die cultuur opgroeit.
In die reacties proef je het verdriet van die jongens.
Je boft dat je in Nederland woont.

Nog zo’n trieste noodkreet

“AHH AHHH GOD HELP ME JESUS”
Wat doet die met je?
Boos? Verdrietig?
Belachelijk? Stom!
Medelijden? Arme goser!
Waarschijnlijk herkent hij zichzelf in Simon,
is hij, denkt hij, voelt hij, verlangt hij hetzelfde.
Maar thuis, in zijn kerkelijke cultuur mag dat niet,
kan dat niet, is dat slecht, verkeerd, zonde,
moet hij daartegen vechten,
die neiging onderdrukken en vooral niet aan toegeven.

Belachelijk en stom?
Tja, je zal maar in zo’n gezin opgroeien,
naar een school en een kerk gaan waar zo gedacht wordt,
met zo’n godsbeeld, zo’n besef van goed en kwaad.
Daar kies je ook niet voor, daar word je geboren.
In Nederland net zo als in Amerika.

En dus?

Als jouw reactie ook is God help me Jesus:
lees de blogs uit de categorie GELOVEN van deze site.
Googel op christen en homo
en ontdek dat die combinatie wél mogelijk is.
Zoek hulp, contact, mail, chat, bel: praat erover!

Is jouw omgeving positiever,
zijn jouw omstandigheden gemakkelijker?
Dan heb je mazzel,
dan kun je gemakkelijker open zijn over wie en hoe je bent.
Maar dat zul je wel zélf moeten doen…

Graag een beetje begrip voor jongens die het thuis moeilijker hebben.

Fouten maken mag

Hoe streng ben jij voor jezelf?

Je bent niet volmaakt en dat hoeft ook niet.
Je bent mens,
met je fouten, missers en blunders,
met je angst en je twijfels,
met je gevoelens van schuld en schaamte.

Dat geldt voor iedereen,
jongen of meisje, man of vrouw, jong of oud.
Accepteer dat van jezelf.
Dat heeft niets te maken met homo of hetero zijn.

Omdat

Je maakt geen fouten OMDAT je homo bent.
Je toekomst is niet hopeloos OMDAT je homo bent.
Je bent niet stom of gek of raar OMDAT je homo bent.

Je bent niet slecht OMDAT je dat niet kunt veranderen,
niet minder waardvol OMDAT je dat niet kunt veranderen.
Je leven is niet minder zinvol OMDAT je dat niet kunt veranderen.
Jij bent jij en dat is goed!

Alleen meer op jongens

Jij hebt net zo veel liefde in je als iedereen,
alleen richt die van jou zich meer op jongens dan op meisjes.

Jij kunt zo veel om een ander geven als iedereen,
net zoveel aandacht, betrokkenheid, genegenheid,
alleen richt die van jou zich meer op jongens dan op meisjes.

Jij hebt hetzelfde vermogen om iemand gelukkig te maken,
blij, tevreden, voldaan, verzadigd,
alleen richt dat van jou zich meer op jongens dan op meisjes.

Jij bent jij en dat is goed!

Niet zo streng zijn

Je hoeft jezelf niet te veroordelen.
Je bent zo kostbaar en waardevol als iedereen,
net zo kwetsbaar en net zo sterk
Je hebt dezelfde mogelijkheden om te leven en te genieten
en dat te delen met anderen.

Kijk naar jezelf en weet:
ik ben ik en dat is goed!

Ze wisten het allang

Als je één iemand in vertrouwen zou nemen…

Wie zou dat zijn? Je moeder?

Je hebt vast al een aantal Youtube-filmpjes gezien van jongens die aan hun moeder vertelde dat ze homo zijn, of dat ze daar bang voor waren.
Vaak zijn ze heel zenuwachtig, of al van tevoren in tranen.
En hoe reageerden die moeders?
Meestal vol begrip, want ze wist het allang.
Je vertelde niets nieuws.
De meest voorkomende reactie van een moeder is dat ze haar armen om die jongen heen slaat en iets zegt als:
Geeft niks, ik hou van je, als jij maar gelukkig wordt.

Wie zou dat zijn? Je vader?

Denk je echt dat die zich niet al veel eerder afgevraagd heeft of hij een homo-zoon heeft?
Dat hij het daar nooit over gehad heeft met je moeder?
Of met familie? Of op zijn werk met collega’s?
Zou je hem echt iets nieuws vertellen?
Welnee, hij wist het allang.
Misschien wílde hij het nog niet toegeven,
maar van binnen had hij er allang rekening mee gehouden.
Op die filmpjes zie je dan ook dezelfde reactie:
Geeft niks, ik hou van je, als jij maar gelukkig wordt.

Wie zou dat zijn? Je beste vriend?

Je kunt al jaren geprobeerd hebben te doen alsof je gewoon hetero bent, net als hij.
Samen naar feestjes gaan, achter de meiden aan zitten, verkering genomen hebben…
Maar op het moment dat je eerlijk bent naar hem zal hij je aankijken, langzaam knikken en zeggen: dat vermoedde ik al, dat wist ik al.
Dan zit jij met een rooie kop en je schaamt je dood,
maar hij zal je een dreun op je schouder geven en iets zeggen als:
Geeft toch niks, als jij maar gelukkig bent.

Wie zou dat zijn? Iemand op school? Je mentor?

Grote kans dat die je ook allang door hebben.
Homo’s reageren nu eenmaal anders dan hetero’s.
Docenten zien dat, voelen dat aan.
In de docentenkamer wordt daar over gepraat.
Niet om over je te roddelen, maar om je te helpen.
Ze willen graag dat het goed met je gaat.
Zolang jij er niet zelf mee komt, kunnen ze niets voor je doen.
Maar ze wisten het allang.

Hoe lang?

Hoe lang blijf je zwijgen, je mond houden,
jezelf voor de gek houden,
hopen en bidden dat het over gaat?

Vaak maak je er zelf een groter probeem van dan je omgeving.
Het scheelt een hoop stress en spanning als je geheim geen geheim is.

https://www.youtube.com/watch?v=ChgqnMn1hSY

Hoe reageren de mensen om je heen?
Vooral de tips aan het eind zijn heel praktisch.

Als je mijn kind was…

Bemoedigende brief van een moeder op een christelijke site.
(Hopelijk heb je na de vorige blog je vooroordelen over christenen op zij gezet).
Zo mooi dat deze blog vooral bestaat uit citaten…

https://www.wijdekerk.nl/single-post/2018/04/20/11-dingen-die-ik-tegen-jou-zou-zeggen-als-je-mijn-LHBTQI-kind-was

Je bent oké!

Als je mijn kind was, zou ik je allereerst vertellen
hoe ontzettend veel ik van je houd.
Ik zou naast je zitten, je voorhoofd kussen, je tranen wegvegen.
Ik zou je zeggen dat je zoveel liefde verdient,
simpelweg omdat jij jij bent. Punt uit.

Ik zou je zeggen dat je niets aan jezelf hoeft te veranderen.
Veranderen om goedkeuring van anderen te krijgen,
is niet waar een relatie om zou moeten gaan.
Iemand voor wie je moet veranderen, verdient jou niet.

Ik zou zorgen dat je weet dat God jou geweldig vindt.
Als iemand je iets anders vertelt, is dat een leugen.
God houdt niet van jou? Belachelijk!
God heeft jou gemaakt!
Kies jij om LHBT te zijn? Natuurlijk niet!
Het is wie je bent, hoe je gemaakt bent.

Net als de vorige blog: dit is wat de meeste christen-ouders ook doen!
Zo denken ze, zo praten ze tegen hun kinderen (als het goed is).

Het wordt beter!

Als je mijn kind was, zou ik met je vieren dat de dag van vrijheid voor LHBT’ers dichterbij komt!
Ik zou je zeggen dat je leven beter zal worden.
De liefde en de waarheid zijn aan de winnende hand!
In welke situatie je je nu ook bevindt,
op een dag zal de zon weer schijnen.

Het wachten kan oneindig lijken,
alsof je in de cel zit voor een misdaad die je niet hebt begaan.
Toch zal die dag komen!
Doe wat je moet doen om vol te houden.

Dát is dus christelijk!
Heerlijk toch, zo’n moeder!

Maar boven alles zou ik je mee uit eten nemen.
Je zou me zeggen of mijn outfit ermee door kon of niet,
omdat je een goed gevoel voor mode hebt
en omdat je eerlijk tegen me durft te zijn.

Als iemand je zou willen kleineren, zouden ze eerst langs mij moeten,
en laat me je vertellen: dat zou ze niet lukken.
Zoveel hou ik van je.

Het beste

Het beste dat ik kan doen is je heel veel liefde sturen: 
liefde van mij, van talloze moeders en vaders van LHBT’ers die van je houden zoals je bent.
We zullen nooit ophouden met van je houden, voor je vechten,
en opstaan tegen haat en pesterijen.
En ik zal je altijd de liefdevolle waarheid vertellen over wie je bent,
omdat we dat allemaal steeds opnieuw moeten horen.

Liefs,
Susan (& Team WijdeKerk)

En als je nu tranen in je ogen hebt ben je net zoals een heleboel anderen,
hetero’s en homo’s!

Homo in de Tweede Wereldoorlog

In Amsterdam staat al al dertig jaar het Homo-monument.
Daar wordt ieder jaar de homovervolging in de Tweede Wereldoorlog herdacht: 4 mei dodenherdenking en 5 mei bevrijdingsdag.
Hierbij een lang artikel, goed als je meer wilt weten.

https://winq.nl/articles/224878/geschiedenis-vermoorde-homoseksuelen-behoeven-geen-krans/

Duitsland

In Duitsland bestond al een wet: homoseksualiteit is strafbaar.
De nazi’s hebben die wet uitgewerkt.
Vóór de aanscherping werden er minder dan 1000 Duitse mannen veroordeeld op basis van de wet, in 1936 waren dit er ruim 5000. 
In de jaren 1937 tot 1939 werden 24.450 mannen naar de concentratiekampen gestuurd.

Daarna nog veel meer.
Op dit moment wordt aangenomen dat ongeveer 100.000 (vermeende) homoseksuelen opgepakt zijn.
Een deel kwam in psychiatrische klinieken terecht, of werd gecastreerd.
De schatting nu is dat er 5000-15.000 homoseksuelen in de kampen terecht zijn gekomen en dat 60% daar is omgekomen.

Nederland

Bij ons gold die wet niet, onze bestaande wetgeving bleef.
Dat de bezette landen verzwakt zouden worden door homoseksualiteit en abortussen leken de nazi’s prima te vinden.
Ruim 100 Nederlandse homoseksuelen zijn door de bezetter gevonnist.
De meeste kwamen terecht in Nederlandse gevangenissen.
Joodse homoseksuelen werden bij arrestatie meteen aan de Duitsers overgedragen en ondergingen het lot van Joodse Nederlanders in de holocaust.

Roze driehoek

De roze driehoeken waaruit het Homo-monument bestaat verwijzen naar het herkenningsteken dat homo’s moesten dragen in de concentratiekampen.
Die driehoek en die kleur vergeten, is vergeten wat een samenleving een minderheid kan aandoen als die minderheid niet voor zichzelf kan opkomen.

 

De aantallen zijn minder spectaculair dan die soldaten, Joden en zigeuners.
Maar het is goed ook dit deel van de geschiedenis niet te vergeten.

Misschien vind je het nog steeds niet gemakkelijk om homo te zijn.
Maar we hebben alle reden om dankbaar te zien hoeveel er ten goede is veranderd in onze samenleving.

Pa’s reactie

Voor jongens die steeds meer merken dat ze homo zijn
is het een hele stap om dat te vertellen aan hun ouders.
Daar zitten ze soms maanden tegenaan te hikken.
Je wil wel, maar je durft niet,
bang voor negatieve reacties,
bang voor herrie thuis…

Je vader

Realiseer je ook wat jouw coming-out voor hén kan betekenen.
In deze vlog van Riyadh schrikt hij enorm van wat zijn vader dacht toen hij uit de kast kwam.
Dat gedeelte komt ongeveer vanaf 8 minuten.

https://www.youtube.com/watch?v=KbDCl5pcpz0

Het is niet gek dat je even moet slikken of tranen in je ogen krijgt.
Misschien moet je dit filmpje een paar keer bekijken
’t Is niet ondertiteld, maar hopelijk is je Engels goed genoeg.

Die vader wilde zelfmoord plegen.
Niet omdat hij boos was op zijn zoon, maar omdat hij bang was dat buurt-familie-kennissen hem niet zouden accepteren.
Mensen hebben soms zulke dwaze ideeën en vooroordelen over homo’s

Inmiddels is hij verder:
Het maakt me nu niet meer uit wat mensen van mij, van jou zeggen.

De reactie van zijn homo-zoon is zó mooi!
‘You are the best dad in the fucking world and I love you!’
Je houdt van je ouders en je ouders houden van jou.

Advies van zijn ouders

Neem er de tijd voor.
Vertel thuis steeds een beetje meer over jezelf,
Begin er mee als je je nog afvraagt of je misschien…
Betrek je ouders bij dit hele proces,
dan hoef je ook die worsteling niet alleen te voeren.

Dat Riyadh het heeft over ‘my time in the dark’ geeft aan dat je niet de enige bent die het moeilijk vindt om met zijn ouders te praten.

Aan het slot zie je hoe ze het nu hebben samen.
Bemoedigend!

Je opa uit de kast

‘Laat het niet jouw verhaal worden over 20-30-40 jaar…’
De laatste zin van de vorige blog over ‘je moeder uit de kast’
Daar had ook ‘je vader’ kunnen staan.
Is dat dan wat je wilt voor jezelf?
Denk je dat je dáár gelukkig van wordt?

Het kan nog erger…

Hierbij het verhaal van een overgrootvader…
Bijna niet voor te stellen…

https://www.ad.nl/bizar/opa-95-verzamelt-eindelijk-voldoende-moed-om-uit-de-kast-te-komen~a199dc3b/

Roman is 67 jaar getrouwd, heeft twee kinderen,
vijf kleinkinderen en een achterkleinkind.
‘Ik vertelde hen dat ik geboren ben en dat ik mijn hele leven homo was.
Ik vertelde hen de hele tragedie van mijn leven
en toen begrepen ze wat mij overkomen was.’

Ondanks zijn hoge leeftijd hoopt Roman nog een mannelijke levenspartner tegen te komen. ‘Het maakt me niet uit hoe hij eruitziet,
ik kijk niet naar het gezicht, ik kijk naar het hart.
Iemand om tegenaan te leunen.
Ik wil gaan slapen en iemand dicht bij me hebben.
Alleen maar om zeker te zijn dat er iemand om me geeft.’

En jij?

Welke informatie heb je nog meer nodig om te weten
dat je echt veel beter uit de kast kunt komen als je jong bent?
Zo’n leven wil je toch niet!
Twee, drie, vier generaties geleden was dat moeilijker.
Nu is het nog steeds niet gemakkelijk.
Maar je kunt wel rekenen op veel meer begrip.

Jongeren met een homo ouder

Als je vader-moeder uit de kast komt en je wilt daarover praten:

https://coceindhoven.nl/jmho/

Jongen van veertien

Uit een bericht van NU.nl

Een 14-jarige jongen uit Dordrecht is opgepakt op verdenking van betrokkenheid bij de bedreiging en mishandeling van twee mannen in zijn woonplaats. De politie houdt er rekening mee dat het geweld mogelijk homogerelateerd is.
Even verderop: Volgens de politie maakt de tiener deel uit van een grotere groep.

https://www.nu.nl/binnenland/5204372/jongen-14-opgepakt-mishandeling-van-twee-mannen-dordrecht.html

Terecht dat de politie serieus onderzoek doet en probeert de andere daders ook te vinden.
Tja, je zal maar bij die jongen in de klas zitten en je net afvragen of je zélf misschien wel homo bent.
Dan kom je echt niet uit de kast op school.
Veel te gevaarlijk!

Die dader van 14…

Hoe komt een jongen van die leeftijd zo ver dat hij homo’s in elkaar wil slaan en trappen?
Ze doen het met elkaar, niet hij in z’n eentje.
Ze jutten elkaar op.
En om erbij te horen in die groep moet je wel meedoen.
Groepsdruk zal best een rol spelen.

Gaat het om een groep met een bepaalde religieuze overtuiging,
jongens die vanuit hun geloof iets hebben tegen homoseksualiteit
en die optreden om de wereld of hun eigen cultuur te beschermen tegen dit kwaad?
Als dat zo is, is die ene gearresteerde in hun ogen een martelaar.
Het zou kunnen…

Orlando, 12 juni 2016

In een krantenartikel over de beruchte aanslag op een homoclub daar wordt die een aanslag op ‘onze manier van leven’ genoemd.
Ook dát zou zomaar kunnen.
Maar de onderzoeksjournalist heeft het ook over de homohaat (en mogelijkerwijs zelfhaat) van de dader…
Is het dat? Is het die combinatie?
Homohaat uit onzekerheid en boosheid over eigen dromen en verlangens die er niet mogen zijn, gedachten die steeds opploppen, slecht en verkeerd, maar niet tegen te houden…

Zijn ze diep van binnen jaloers op twee jongens, twee mannen die het samen goed en mooi hebben terwijl zij dat in hun situatie nooit zullen ervaren?
Is hun agressie tegen homo’s eigenlijk tegen henzelf gericht?
Zien ze zo’n tweetal en uiten ze hun wanhoop op díé manier?
In pestsituaties gebeurt hetzelfde: vaak is de dader vroeger zelf ook gepest.
En bij seksueel misbruik zie je dat ook: vaak zijn de daders de slachtoffers van vroeger.
Hoe dat werkt is voer voor psychologen, maar het zou best kunnen…

Criminele rotjongens?

Hoe stráf je daders? Goeie vraag.
Maar ook: hoe hélp je ze?
Hoe help je een gemeenschap die homojongens leert zo over zichzelf te denken?
Reken maar dat ze het minstens net zo moeilijk hebben als jij.
Jouw toekomstmogelijkheden zijn groter en mooier dan de hunne.
Lukt het om ook medelijden met hen te hebben?

Schrijven

Polly

Van de week heb ik nog eens het verhaal van Polly gelezen.
Je weet wel, dat ook op deze site staat, in de kolom hiernaast.
En weer dacht ik: ik wou dat ik dat geweten had toen ik dertien was,
dat ik een Niels had die met me mee dacht,
dat ik een meneer Barst als mentor had die me precies uitlegde hoe het nou zat met homoseksualiteit.
Ik had ze niet…

Niels

Ik heb ook een vervolgverhaal geschreven, over Niels.
Door alles met Polly kwam hij vanzelf bij de vraag: En ik?
Niet iedereen is automatisch hetero.
Hoor ík bij die zes procent die homo is?
Dat kan toch?
Maar dat wil ik niet!
Met Polly kan hij daar over praten, die voelt aan hoe het met hem is.
Met zijn ouders zou dat ook kunnen, maar dat wil hij niet.
Niels, hij lijkt op mij toen ik veertien was…

Youri

Waarom bleef ik schrijven?
Dat ging vanzelf, ik zat achter mijn laptop en liet het gebeuren.
Hoe kon dat, wat was dat?
Ik denk: verwerking.
Ik schreef over mezélf, over hoe ik op die leeftijd dacht en voelde,
waar ik bang voor was, waar ik naar verlangde.
Ik had Youri nodig en de moeite die zijn vader heeft om te accepteren dat hij een homo-zoon heeft.
Uiteindelijk laat ik die twee bij elkaar komen,
laat ik Niels toegeven dat hij homo is,
laat ik ze samen homo zijn.
Hoe zou mijn leven verlopen zijn als ik dat ook gedaan had toen ik vijftien was…

Schrijven

Waarom deze blog? Waarom vertel ik je dit allemaal?
Omdat het mij geholpen heeft alles op te schrijven.
Soms vroeg ik me verbaasd af hoe het kon dat ík dit geschreven had.
Waar haalde ik dat vandaan?
Pas later had ik door dat het míjn levensverhaal was,
mijn herinneringen, mijn idealen,
verstopt in de verhalen over jongens…

Schrijven is goed, moet je doen!
Begin een digitaal dagboek.
Geef woorden aan je gedachten en gevoelens,
je vreugde en verdriet, je angst en je twijfel.
Dat helpt de chaos in je hoofd op een rijtje te krijgen.
Doe het voor jezelf,
niemand hoeft het te lezen.

Blogs

En nu schrijf ik blogs aan jullie, aan jongens zoals ik toen.
Stukjes over alles wat ik zelf graag had willen weten,
vragen waar ik geen antwoord op had,
gevoelens die ik niet begreep,
dromen en verlangens waar ik me voor schaamde.
Ik schrijf ze aan jullie,
ik schrijf ze aan mezelf…
Dat helpt me te zijn wie ik ben.

Wat als…

Ik ben bezig een boek te lezen met die titel.
Wat als… Nederland was blijven vasthouden aan de gulden?
Wat als… de moordaanslag op Hitler niet mislukt was?
Wat als…
Het leven was anders geweest als…
Dit geldt voor de hele maatschappij.
Maar maak het eens persoonlijk:
Wat als ik… ?
Wat als jij…?

Wat als ik níét…?

zo lang in de kast was blijven zitten?
Dan…
had ik niet al die tijd met dat alles-gaat-goed-hoor-masker rond hoeven lopen
had ik me niet jarenlang alleen en onbegrepen gevoeld.
was ik nu vast al heel lang samen met de liefste man van de hele wereld
had ik veel minder stressklachten gehad al die jaren
was ik veel gezonder en vrolijker geweest.
Tja… met spijt achteraf schiet je niets op.
Hooguit dat je beseft dat je zó niet verder wilt.

Wat als je nu wél…?

gaat praten met mensen die je vertrouwt?
Als je úít je kast (cel, gevangenis) komt en eerlijk wordt over je gevoel,
over je dromen en je verborgen verlangens?
Als je toegeeft dat je meer hebt met jongens dan met meisjes,
dat je meer naar leuke jongens kijkt dan naar knappe meisjes?
Is wat er dan gaat gebeuren alleen negatief?
Daar ben je bang voor, daar zie je tegenop.
Maar is dat zo?
Ja, de káns bestaat dat je problemen krijgt thuis, op school,
op je sportvereniging, in je kerk.
Maar de kans dat je omgeving positief reageert op je is veel groter!

Toekomst

Hoe wil je dat je leven eruit ziet over tien jaar?
Wie wil je zijn? Wat zijn je dromen en idealen?
Wat denk je:
Bereik je dit eerder en gemakkelijker als je blijft zoals je nú bent,
of moet er iets veranderen?
Wordt je leven mooier, beter, leuker als je in ín die kast blijft
en je mond houdt,
of moet je er uit komen en gaan praten?

Vragen…
en de enige die antwoorden kan geven ben je zelf.
Weet wel dat de meeste oudere homo’s er achteraf spijt van hebben dat ze niet (veel) eerder open geweest zijn over wie en hoe ze zijn.